ΜΕ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ.......!

 

Στα στενά της Κριτσάς…..

΄Ηταν ανοιξιάτικη μέρα. Πρέπει νά 'χουν περάσει κιόλας 15 χρόνια! Μια από εκείνες, τις μυρωμένες μέρες της Λαμπρής. που σε πιάνει μια νοσταλγία να γυρίσεις πίσω, να περιδιαβείς μέρη που τριγύριζες παιδί, όταν χαράσσονταν, ακόμη, στα σώψυχα πρωτόγνωρες εικόνες, μυρωδιές και γεύσεις στην ατόφια έντασή τους από τα άβλαβα ακόμη αισθητήρια του σώματος και της ψυχής...

Εικόνες άδολες, εξαίσια αρώματα από γιασεμιά, βασιλικούς και αγιόκλημα που ξεχύνονταν από αυλές και γλάστρες, φιλέματα, κερασμένα γλυκίσματα...

Στα στενά του χωριού, που ανέδιναν το άρωμα της ξεφουρνιάς των κριθαρένιων ντάκων, της παραστιάς όπου ψηνόταν το γιαχνί. Όπου ακόμη και οι "καβαλίνες" και οι "προβατσουλιές" πρόσθεταν, δεν αφαιρούσαν από το θετικό, παιδικό, εντύπωμα...

Μια πανδαισία αισθήσεων, που διεγείρει τους νευρώνες και αναπλάθει τα σώφυλλα...

Παρακαταθήκες ιερές, πολύτιμο απόθεμα για ν' ανακαλέσει κανείς στη μνήμη, σήμερα, σε περιστάσεις δύσκολες. Σαν αντισώματα, σε μολυσμένες εποχές...

Μια παρηγορία, σε καιρούς άφιλους, επιβαλλόμενης "ψυχρότητας", αποξένωσης από τα ιερά και τα όσια, από οικείους, γείτονες, φίλους, πρόσωπα αγαπημένα...

Μια τέτοια μέρα περάσαμε από την πόρτα του Γιάννη Λιανά και κοντοστάθηκα, έκπληκτος για την "έκθεση" με τις κατσούνες και μαγκούρες που πήρε το μάτι μου στο εσωτερικό του σπιτιού.

 Εκείνος καθόταν στο πεζούλι. Την "καλημέρα" συνόδευσαν οι συστάσεις και η πρόσκλησή του να μπω μέσα να καταγράψω τη ιδιότυπη "συλλογή". Μετά τη ρακή και τα αμύγδαλα, μου εξήγησε ότι η μοναξιά μετριάζεται από τους επισκέπτες που όλο το καλοκαίρι γυρίζουν στα στενά της Κριτσάς και με τους οποίους αντάλλασσε χαμογελαστό χαιρετισμό επιδεικνύοντάς τους, με περηφάνεια, τα έργα της χειρός του...    

 Κείμενο ΝΙΚΟΣ Γ. ΤΡΑΝΤΑΣ, σ’ ευχαριστώ πολύ!

        Αναστορούμαι μια Κριτσά…

ΚΡΙΤΣΑ μου όμορφο χωριό, παλιό κεφαλοχώρι

και δα μια ν εμιλιά γρικάς και κείνη με το ζόρι.

Σ΄ όλες τις γειτονιές οι δρόμοι ήταν γεμάτοι

και δα περνοδιαβαίνουνε μόνο δυο τρεις νομάτοι.

Μελαγχολώ όταν θωρώ, σοκάκια ερημωμένα,

σχολειό με λίγους  μαθητές, παράθυρα κλεισμένα.

Ποτέ δεν το περίμενα, τόσες  ψυχές να μείνουν

σ΄ ένα χωριό με γεμάτα τα  καφενεία του, να τρώνε και να πίνουν.

Που ’ναι  εκείνα τα  μαγαζιά, και η κάθε υπηρεσία

μπα μήπως δεν υπάρχουνε ή πάθαμε αμνησία!

Ας ήξερα ίντα ’φταιξε κι άδειασε το χωριό μας

κι οι αναμνήσεις μείνανε μονάχα στο μυαλό μας.

Θε μου και να γινότανε να γύριζα το χρόνο

να ζήσω κείνες τις στιγμές για μια βδομάδα μόνο.

Να δω και πάλι την ΚΡΙΤΣΑ να ΄ναι όπως τσ’ αξίζει,

τσι δρόμους και τα μαγαζιά κόσμος να πλημμυρίζει.

Να δω κοπέλια μπόλικα, μαστόρους στσι δουλειές τους

και νέους να χορεύουνε σούστα τσι κοπελιές τους.

Τα πράγματα ναι δύσκολα όπως παλιά να γίνουν,

τουλάχιστον στη μνήμη μας αθάνατα να μείνουν!

Εν Κριτσά τή 16^η Νοεμβρίου 2021

 Γιάννης Κ.Ταβλάς Συνταξιούχος Δάσκαλος